Liesbeth Tilanus is een bijzondere wetenschapper. Bijzonder omdat zij meer dan wie ook betrokken is bij het object van haar onderzoek, kinderen met dyslexie. Kinderen met dyslexie had-den al direct na het afsluiten van haar studie Orthopedagogiek haar bijzon-dere aandacht. Via de Stichting Marant heeft zij er met grote betrokkenheid velen begeleid. Met plezier en met zo veel hart voor de zaak dat het haar pijn deed om ze te moeten verlaten toen zij de kans kreeg om als buitenpromo-vendus onderzoek te gaan doen aan de Radboud-universiteit.
Het verhaal van Job
‘Mijn naam is Job Claessens en ik ben 16 jaar. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben spastisch. De artsen spreken over cerebrale parese.’
Verslag SWPBS conferentie
Op 10 november 2017 vond de SWPBS-conferentie plaats, georganiseerd door het kenniscentrum Gedrag (Fontys Hogeschool) en het Expertisecentrum PBS (Hogeschool Windesheim). Het was de 9e keer dat deze conferentie georganiseerd werd. Dat de aandacht voor dit thema nog steeds toeneemt werd duidelijk door het grote aantal deelnemers (bijna 400), waarvan ook een aantal internationaal (Europa en Amerika).
Wat is er bekend over de relatie tussen het leren van Frans of Spaans als vreemde taal en dyslexie in het voorgezet onderwijs?
Over het algemeen lijkt Spaans makkelijker te verwerven te zijn dan Frans. Allereerst kan dit worden verklaard van-uit de transparantie van talen. Spaans is transparanter dan Frans. Daarnaast bleken er voorspellers aanwijsbaar. Voor Spaans bleek leesvaardigheid in het Nederlands het meest voorspellend voor beginnende leesvaardigheid in het Spaans. Voor het Frans betrof dit het fonologisch bewustzijn en verbaal redeneervermogen. Voor leerlingen met dyslexie blijken met name Engels en Frans lastig te zijn, al wordt er soms ook geconstateerd dat zij speciale (compensatie)strategieën hebben of veel met talen in contact komen waardoor het leren van de taal soms onverwacht makkelijk gaat.
‘Niet pushen, gewoon steunen’
In het vorige nummer van Remediaal (4/5) beschreef Monique van Haaren in haar bijdrage hoe het is om een dochter met Anorexia Nervosa te hebben, wat dit voor het gezin betekent en wat er komt kijken bij een samenwerking met school. In deze bijdrage een verslag dat Monique van Haaren maakte van een gesprek /interview dat zij met haar dochter had. Halverwege het interview worden de rollen omgekeerd en gaat de dochter vragen stellen aan haar moeder.
